Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu

Po dawnej wsi Ulucz, nie licząc kilku kapliczek, pozostała tylko jedna, ale za to niezwykle cenna pamiątka. Na wzgórzu Dębnik, wznoszącym się ponad szeroką w tym miejscu doliną Sanu, przetrwała drewniana cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Pod względem wieku, kształtu bryły i konstrukcji jest to zabytek wprost unikalny.

Cerkiew została wzniesiona prawdopodobnie w latach 1510 – 1517, chociaż niektórzy twierdzą, że na przełomie XVI i XVII wieku. Świątynia o charakterystycznej rozłożystej bryle, zbudowana z grubych modrzewiowych bali, posiada układ trójdzielny. Nawa na rzucie kwadratu nakryta jest ośmioboczną kopułą. Prezbiterium, węższe od nawy i zamknięte trójbocznie – podobnie jak babiniec – pozorne sklepienie beczkowe. Babiniec posiada od zewnątrz podcienia tzw. soboty. Wydatny okap dachu wsparty jest na solidnych słupach z mieczami. Smaku budowli dodają szerokie, kryte gontem dachy. Ciekawe jest, że przy świątyni nigdy nie było zakrystii.

Cerkiew była dawniej świątynia klasztorną. Na wzgórzu istniał klasztor Bazylianów, mający charakter obronny, powstały zapewne łącznie z cerkwią, zlikwidowany już w XVIII wieku. Otoczony był podwójnym pierścieniem kamiennych murów z dwoma basztami i fosą. Ślady murów, datowanych na przełom XV i XVI wieku zachowały się do dziś.