Park Krajobrazowy Doliny Sanu

PARK KRAJOBRAZOWY DOLINY SANU

Park rozciąga się wzdłuż biegu górnego Sanu, od terenów po dawnej wsi Sokoliki Górskie przy granicy z Ukrainą, aż po Jezioro Solińskie. Do końca lat czterdziestych XX wieku były to obszary gęsto zaludnione i zagospodarowane. Park można podzielić na dwie części. Południowa – to enklawa z południowego zachodu i północnego wschodu granicząca z terenami Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Ten obszar to słynny „bieszczadzki worek” – prawie bezludny. Od Smolnika dolina Sanu jest gęściej zaludniona, ale za to graniczy z Otrytem, jednym z najbardziej dzikich miejsc w Bieszczadach. Dzisiaj aż 80% powierzchni parku pokrywają lasy. Prawie połowę stanowią drzewostany ponad stuletnie. Wiele z nich zachowało charakter naturalny. Przeważają lasy bukowe z domieszką jodły, a także świerka i jawora.

W dolinach rzecznych spotykamy olszynę górską oraz rzadszą bagienną olszynę górską. Flora naczyniowa liczy około 800 gatunków, w tym 127 górskich. Niezwykle cenny jest świat zwierząt. Żyją tu duże ssaki drapieżne, m.in.: niedźwiedź brunatny, wilk i ryś oraz roślinożerne, np. żubr i jeleń. W rezerwacie można spotkać wszystkie krajowe węże oraz o wiele innych gatunków gadów, a także płazów. Stwierdzono tu również około 130 gatunków ptaków. Swoje gniazda zakładają m.in.: orzeł przedni, orlik krzykliwy, puchacz, puszczyk uralski i bocian czarny.

Na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Sanu utworzono kilka rezerwatów przyrody: „Krywe” chroni przełomowy fragmentu doliny Sanu pod pasmem Otrytu z rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt (występuje tu m.in. wąż Eskulapa), „Hulskie im. Stefana Myczkowskiego” to fragment starej puszczy karpackiej, w której żyje wiele gatunków dzikich zwierząt, „Zakole” chroni torfowisko wysokie, a „Śnieżyca wiosenna w Dwerniczku” – stanowisko rośliny będącej symbolem bieszczadzkiej wiosny. Na terenie parku znajdują się także liczne pomniki przyrody: buki, dęby, jałowce, jawory, jesiony, jodły i lipy.