Tarnica

TARNICA

Jest najwyższym szczytem górskim w Bieszczadach Zachodnich, który imponuje masywną sylwetką i rozległością widoków roztaczających się z jego kulminacji.

Tarnica (1346 m) usytuowana jest na krawędzi wybitnej grupy górskiej określanej niekiedy jako gniazdo Tarnicy i Halicza, wznosząca się przeszło 600 m ponad Doliną Wołosatki, stanowiąc dominujący element w krajobrazie wschodniej partii Bieszczadów. Od sąsiednich masywów górskich oddziela ją głęboki kocioł Wołosatki i z resztą gór łączy tylko wąska Przełęcz pod Tarnicą. Jej charakterystyczna sylwetka, z krzyżem na kulminacji, ma kształt nieco wydłużonej kopy z dwoma wyraźnymi wierzchołkami. Szczyt wyścielają złomy skał i żłobią bruzdy rowów tektonicznych, a także resztki umocnień z czasów I Wojny Światowej.
Ku południowi opada ona niemal pionową skalną ścianą, której podnóże wyścielają płaty kamiennego grehotu, pokryte barwnymi plamami porostów. Osobliwością geologiczna jest niewielka jaskinia szczelinowa. Tarnicę wyróżnia także środowisko przyrodnicze, gdyż wśród tutejszych roślin kwiatowych występuje najwięcej stanowisk gatunków wschodniokarpackich.

Krzyż znajdujący się na szczycie Tarnicy upamiętnia pobyt Karola Wojtyły, który jako młody ksiądz był tu z grupą wędrowców 8 sierpnia 1953 r. Obecny krzyż został ustawiony w 2000 r. w miejscu poprzedniego z 1987 r. zniszczonego na skutek przyczyn atmosferycznych.

Szczyt bywa w lecie wręcz zatłoczony. Zdobywany jest z resztą nie tylko w celach ściśle turystycznych - w tradycję wpisała się np. droga krzyżowa pielgrzymująca na wierzchołek w Wielki piątek; wychodzi ona z Wołosatego i gromadzi czasem nawet tysiąc uczestników.
Z Tarnicy roztacza się dookoła panorama – szczególnie pięknie prezentuje się stąd połonina Bukowska, ciągnąca się od Bukowego Berda przez Krzemień, Halicz, Rozsypaniec, aż po odległy Kińczyk bukowski. Na zachodzie wznosi się masyw Wielkiej i Małej Rawki oraz kształtna Połonina Caryńska, w oddali widać dwuwierzchołkowy profil Połoniny Wetlińskiej.

Nazwa góry, przez dawnych mieszkańców tych stron określana jako „Tarnycia” wywodzi się od rumuńskiego słowa „tarnita”, oznaczającego siodełkowate miejsce w górach. Pierwotnie dotyczyła zapewne pobliskiej przełęczy, potem przeniesiono ja na szczyt.